Historia opowiadana jest z perspektywy Milesa, chłopaka pozbawionego przyjaciół, którego największą pasją jest zapamiętywanie ostatnich słów znanych ludzi. Poznajemy go na tydzień przed wyjazdem do Culver Creek - szkoły z internatem. Miles stawia sobie za cel naukę i poszukiwanie Wielkiego Być Może. Na miejscu poznaje swojego współlokatora Pułkownika, Takumiego, Larę oraz tytułową Alaskę. Razem z nimi zasmakuje prawdziwego życia. Chłopak nazywany ironicznie Kluchą szybko zaaklimatyzuje się w nowym środowisku. Jego życie całkowicie się zmienia.
Jak ty-właśnie ty-zamierzasz wydostać się z tego labiryntu cierpienia?
Powieść nie jest podzielona typowo na rozdziały, dzieli się na dni "Przed" i "Po". Między nimi jest punkt kulminacyjny, który okazał się szokujący i bardzo smutny. Część "Przed" jest niezwykle śmieszna i nieraz się popłakałam. Natomiast część "Po" jest jej przeciwieństwem. Podczas czytania również nie odbyło się bez płaczu, jednak już nie ze śmiechu.
-Po tym wszystkim ciągle wydaje mi się, że jedyne wyjście to proste i szybkie wyjście - ale wybieram labirynt. Labirynt jest do bani, ale i tak go wybieram.
Bohaterowie są przeciętni, niczym się nie wyróżniają, jednak każdy ma inną osobowość i dzięki temu jest wyjątkowy. Postacie stworzone przez Johna Greena są bardzo realni, jakby wyjęci ze współczesnego świata. Dzięki temu możemy utożsamić się z bohaterami, przeżywając z nimi każdą przygodę. Miles jest dobrze ułożony, sympatyczny i oddany swoim przyjaciołom. Przypomina mi nieco Quentina z "Papierowych miast". Natomiast Alaska jest energiczna, ma mnóstwo pomysłów i jest trochę dziwaczna, przez swoją nieprzewidywalność. Jej postać jest największą gwiazdą w tej powieści. Dziewczyna popada ze skrajności w skrajność, jest pełna sprzecznych emocji. Bohaterowie nie są grzecznymi postaciami, nie stronią od używek, przeżywają swoje pierwsze miłości. Każdy z nich ma mniejszy lub większy bagaż życiowy, dzięki czemu umieją się ze sobą dogadać.
Najbardziej podobało mi się to, że Miles stara się doprowadzić sprawę do końca, mimo napotykanych przeciwności losu. Jego upór świadczy o niebywałej sile przyjaźni. John Green ukazuje również wartości, tj. brak akceptacji, odrzucenie, utrata bliskiej osoby czy ból po jej stracie. Autor nie koloryzuje rzeczywistości, ukazuje ją taką, jaka jest, nawet jeśli jest okrutna.
- Przepraszam - powiedział. - Czuję się jak kompletny kretyn. Jakbym miał umrzeć.
- Możesz umrzeć - zauważyłem.
- No tak, jasne. Mogę. Nigdy nic nie wiadomo. To tylko... to tylko tak: PUF. I już cię nie ma.
- Możesz umrzeć - zauważyłem.
- No tak, jasne. Mogę. Nigdy nic nie wiadomo. To tylko... to tylko tak: PUF. I już cię nie ma.
Podoba mi się styl autora, który prostym językiem umie opowiedzieć o ważnych sprawach. Na pierwszy rzut oka jego książki są banalne, ale zawsze mają drugie dno, które Green buduje za pomocą symboli.
Książka "Szukając Alaski" to powieść przeznaczona głównie dla młodzieży. Jest uniwersalna, ponieważ trafi do każdego przez swoje ponadczasowe wartości. Powieść sprawi, że zostanie wylany na was "kubeł zimnej wody", pobudzi was do myślenia i zostawi was z wieloma pytaniami, na które musicie sami odpowiedzieć. Szczerze polecam!
"Szukając Alaski" John Green, Bukowy Las, 2013, s. 320
