"Wesele" Stanisław Wyspiański

Inspiracją do napisania "Wesela" był prawdziwy ślub poety, inteligenta Lucjana Rydla z chłopką Jadwigą Mikołajczykówną. Wyspiański poprzez mnogość symboli ukazuje liczne wady narodowe z tamtego okresu: próżność, niemoc, niewiara, brak patriotyzmu i chęci do walki. Stanisław Wyspiański będąc na weselu swojego przyjaciela, obserwował wszystko z wielką ciekawością, bo już wtedy w jego głowie narodził się pomysł na napisanie tej sztuki.

Dramat jest jedną z trudniejszych książek, jaką czytałam. Nie wystarczy tylko jej przeczytać. Każdą scenę należy rozłożyć na czynniki pierwsze, gdyż ma ukryte znaczenie, głębszy sens. Polecam przed jej przeczytaniem zaznajomić się z "Plotką o weselu" Tadeusza Boya-Żeleńskiego, który wyjaśnia genezę wesela i rozpracowuje pewne symbole. Mimo iż książka bardzo trudna, mi przypadła do gustu. Polecam.

"Wesele" Stanisław Wyspiański, Zielona Sowa, 2003

"Gloria Victis" Eliza Orzeszkowa

 "Gloria Victis" to znaczy "Chwała zwyciężonym". Tytuł stanowi główne przesłanie noweli Elizy Orzeszkowej. Główną funkcję w utworze pełni przyroda: drzewa, rośliny oraz wiatr. To one opowiadają piękną i prawdziwą historię. Akcja utworu rozgrywa się na Polesiu Litewskim, trwa powstanie styczniowe. Dawno temu na Polesie dotarł oddział żołnierzy, którzy walczyli z rosyjskim zaborcą. Byli to głównie młodzi ludzie, w różnych ubiorach i z różnym uzbrojeniem. Jedyne co ich łączyło to czworokątne czapki. Postanowili w tym miejscu rozbić swój obóz. Dowodził im Romuald Traugutt, a ważniejsi bohaterowie to Maryś Tarłowski, Jagmin, który zakochany jest w siostrze Tarłowskiego - Anielce. Historia opowiadana przez drzewa ukazuje waleczność i odwagę powstańców, którzy byli gotowi oddać własne życie za ojczyznę.

Podobno bratem bliźniaczym mądrości bywa u ludzi smutek.

Jest to bardzo krótka nowela, ale napisana pięknym stylem Orzeszkowej. Natura stanowi w tym utworze pierwszorzędną rolę, na początku była świadkiem wydarzeń, a później jest narratorem. Najbardziej podobał mi się opis bitwy między powstańcami styczniowymi a Rosjanami. Były też momenty, które naprawdę mnie wzruszyły, a był to głównie mały krzyżyk złożony przy mogile. Autorka napisała tę nowelę językiem ezopowym ze względu na cenzurę, więc język utworu nie jest konkretny, a bardziej poetycki. To, co mi się najbardziej nie podobało to za długie opisy przyrody, które spowalniały całą akcję.

Nowela jak najbardziej pozytywna, opowiada o męstwie i odwadze bohaterów, o których w dzisiejszych czasach już nie pamiętamy.

 

"Gloria Victis" Eliza Orzeszkowa, Greg, s.46

"Smoczy lot" Angie Sage

Jest to drugi tom serii "Septimus Heap" autorstwa Angie Sage. To cykl opowiadający o przygodach Septimusa i jego braci, których ma aż sześć oraz księżniczki Jenny. Septimus tym razem musi odnaleźć się w roli Ucznia Czarodziejki Nadzwyczajnej. Chłopiec początkowo czuje się zakłopotany, gdyż przez dziesięć lat jego bracia i rodzice myśleli, że nie żyje. Los wielokrotnie będzie stawiał przed nim coraz to trudniejsze zadania, ale z pomocą bliskich Septimus daje sobie radę.

- Sep, co to jest... tam... widziałem coś żółtego i błyszczącego.
Septimus omiótł spojrzeniem okoliczny mrok, wykorzystując sztuczkę z Armii Młodych - patrz kątem oka, by widzieć w ciemności. Ujrzał widok, którego się obawiał: otaczało ich mrowie zółtych oczu.
- Niech to gęś - mruknął.
- Gęsi? - powtórzył szeptem Nicko. - A, co za ulga. Przez chwilę myślałem, że to rosomaki.
- To są rosomaki. Cała masa.
- Ale mówiłeś coś o gęsiach. - Nicko wydawał się dotknięty.

W tym tomie poznamy Wilczego Chłopca, który skrywa w sobie wiele tajemnic. Bycie Uczniem u Czarodziejki to duże wyróżnienie, zazdrości mu tego starszy brat - Simon, który uważa, że to on powinien nim zostać. Simon zrobi wszystko, nawet przejdzie na mroczną stronę, byle tylko osiągnąć swój cel. Pewnego dnia zjawia się w zamku i porywa księżniczkę Jennę. A Septimus , który dostał od dziewczynki zielony kamień, nie wie czym on naprawdę jest. Okazuje się, że jest to jajo smoka. Septimus będzie miał wiele problemów w związku z nowym "zwierzątkiem".

Książkę czyta się bardzo łatwo i szybko, gdyż jest to z przeznaczenia książka dla dzieci. Jednak styl pisania autorki spodoba się osobom w różnym wieku. Niestety jestem rozczarowana tym tomem. W przeciwieństwie do drugiej, pierwszą część czytałam z zapartym tchem, akcja była bardzo dynamiczna, pełna zwrotów akcji i licznych niespodzianek. Tego mi tutaj zabrakło. Po przeczytaniu drugiego tomu sądzę, że jest to świetna książka dla dzieci, zarówno dla chłopców jak i dziewczynek. Nie chodzi o to, że jest to zła powieść, bo jest naprawdę dobra, ale chyba już z takich wyrosłam. To, co mi się najbardziej podobało to niezliczone pomysły autorki, w które obfitowała ta część. Duży plus za kreatywność.

Polecam zdecydowanie osobom w wieku szkolnym, ale jeśli masz ochotę na niezobowiązującą i bardzo ciekawą książkę, musisz przeczytać.

"Smoczy lot" Angie Sage, Jaguar, s.416

"Złodziejka książek" Markus Zusak

 Narratorem w tej książce jest Śmierć. Na samym początku wydaje się być samolubny, opowiada tylko o sobie. W dalszej części na pierwszy plan wysuwają się rozgrywające wydarzenia, ale i tak narrator wplata swoje myśli i uwagi. Bardzo mnie to denerwowało, ale sądzę, iż jest to celowy zabieg. Ukazuje, że Śmierć nie zadaje pytań, pojawia się gdzie chce i robi to, co chce.

Zabił się, bo kochał życie.

Główną i tytułową postacią jest Liesel Meminger. Jej historia zaczyna się, gdy razem ze swoją matką i bratem jadą pociągiem do rodziny zastępczej do niemieckiego miasta. Niestety chłopczyk umiera w trakcie podroży. W Molching dziewczyna poznaje swoją nową mamę i papę - Rose i Hans Hubermannów. Na końcu pogrzebu swojego brata Liesel zauważa książkę, którą zgubił duchowny. Jej tytuł to "Podręcznik grabarza". Zaczyna ją czytać razem ze swoim papą, gdyż nie opanowała sztuki czytania do końca. Jest to pierwsza książka, którą ukradła. Później pojawiają się kolejne książki, jest ich coraz więcej. Będą to książki z płonącego ogniska, ale najczęściej dziewczynka będzie "kraść" książki z domowej biblioteki, której właścicielem jest burmistrz.

Jej nowa rodzina żyje w ubóstwie, ale Liesel jest szczęśliwa. Szczególnie ciepło odnajduje u papy. Pewnego dnia w ich domu zjawia się Max Vandenburg. Jest to Żyd i syn dawnego przyjaciela Hansa, któremu obiecał pomóc. Hans nie rzuca słów na wiatr. Oferuje dach nad głową mężczyźnie, z początku śpi w jednym pokoju z Liesel, ale później z obawy przed Niemcami zamieszkuje w piwnicy. Max bardzo zaprzyjaźnia się z dziewczynką. Ciekawą postacią jest też szkolny kolega Liesel - Rudy Steiner. Ma on bardzo jasne włosy i ciągle marzy o tym, by Liesel dała mu buziaka. Chłopca czeka wiele trudnych dni, między innymi w Hitler Jugend. Ale chłopiec nie poddaje się, marzy o tym by być znanym sprinterem.

Jest to książka jedna z najlepszych jakie ostatnio czytałam, na pewno zapadnie każdemu czytelnikowi długo w pamięć i wywrze duży wpływ na jego psychikę. Główna emocja jaka towarzyszyła mi przy jej czytaniu to wzruszenie. Szczególnie zakończenie było dla mnie szokujące, z jednej strony nie chciałam już czytać dalej, ale pragnęłam skończyć tę historię. Jak bym miała powiedzieć jedno słowo, które oddało by duszę tej książki jest to akordeon, ale nie będę pisać dlaczego, musicie sami się dowiedzieć.

Drobna uwaga. Na pewno umrzecie.

Polecam zdecydowanie każdemu, gdyż książka prezentuje wysoki styl. Spodoba się nawet tym, którzy stronią od tematyki wojennej. Obawiałam się, że będę rozczarowana tą książkę, gdyż nie wszystkie bestsellery przypadają mi do gustu, ale myliłam się.
 
"Złodziejka książek" Markus Zusak, Nasza Księgarnia, s.496

"Zbrodnia i kara" Fiodor Dostojewski

 Pomysł na powieść powstał, gdy Dostojewski przebywał na katordze. Był ciekawy psychiki więźniów, zagłębiał się nad nią. Osoby te były skazane za różne czyny, mniejsze i większe. Autor zesłany był za działalność konspiracyjną, ale i tak jego kara była zmniejszona, gdyż początkowo miał być skazany na karę śmierci. Wśród współwięźniów znajdowali się też mordercy.

Człowiek jest podły, do wszystkiego przywyka.

Główny bohater książki to Rodion Romanowicz Raskolnikow, który okazuje się być bardzo złożoną postacią, za to właśnie cenię rosyjską literaturę. Jest byłym studentem Wydziału Prawa. Jego jedyna rodzina to matka i siostra, które pracują ciężko i oszczędzają, byle tylko Rodion mógł kontynuować naukę. Jednak pieniędzy w końcu zabrakło i Raskolnikow zmuszony jest zrezygnować z nauki. Pewnego dnia Rodion pod wpływem wielu przyczyn: sytuacja materialna, chęć sprawdzenia własnej teorii, według której dzielił ludzi na zwykłych i niezwykłych, decyduje się na morderstwo. Ludzie zwykli to ci, którzy mają być podporządkowani prawu, nie wychylać się ponad szereg. Natomiast niezwykli mogą przekraczać granice prawa i moralności, w tym właśnie zabijać, gdyż nie dręczą ich później wyrzuty sumienia, bo robią to dla nauki, w imię wyższej konieczności. Rodion pragnął sprawdzić, gdzie on się zakwalifikuje.

Powieść rozgrywa się w ówczesnej stolicy Rosji - Petersburgu, gdzie przeprowadza się Raskolnikow. Bohater na co dzień zmaga się z ubóstwem i samotnością. Czuje się obcy w tym mieście. Rodion uważa, że świat jest pełny niesprawiedliwości, postanawia to zmienić. Raskolnikow zamierza zabić bardzo bogatą lichwiarkę Alonę. Jednak nie wszystko pójdzie po jego myśli. Czy Rodion dokona morderstwa? Czy jest człowiekiem zwykłym czy niezwykłym? Czy spotka go kara? Jak dalej potoczą się jego losy? Zapraszam do lektury.

 

Jest to powieść psychologiczna, autor dokładnie ukazuje psychikę Raskolnikowa. Zarówno przed, w trakcie, jak i po zbrodni. Raskolnikow zawsze kieruje się rozumem, jest rozsądny, wszystko dokładnie planuje i analizuje. W kontraście do niego zestawiona jest Sonia, dla której najważniejsza jest wiara i serce. Mimo, iż dziewczyna zabłądziła w swoim życiu, odnajduje szczęście. Rodion i Sonia byli skrzywdzeni przez los, dlatego dobrze się rozumieją. Z czasem zaczyna ich łączyć głębokie i prawdziwe uczucie.

Zełgać po swojemu – to nieomal lepsze niż powtórzyć prawdę za kim innym. W pierwszym wypadku jest się człowiekiem, w drugim tylko papugą.

Książka bardzo mi się spodobała, mimo, iż jest obszerna, czyta się ją dość szybko. Autor idealnie oddał psychikę Raskolnikowa. Interesujące były też wątki poboczne, w tym miłosne. Niewątpliwym plusem tej książki jest ukazanie przebiegu całej zbrodni. Dostojewski ponadto ukazuje los więźniów zesłanych na katorgę.

Polecam tę powieść, skłania do refleksji. Ukazuje również, że człowiek zawsze zasługuje na drugą szansę, ważne, by otaczał się właściwymi ludźmi.

"Zbrodnia i kara" Fiodor Dostojewski, GREG, s.494

"Zakazana magia" Angie Sage

 

Jest to pierwsza część cyklu "Septimus Heap" autorstwa Angie Sage. Autorka poprzez tę lekturę zabiera nas w magiczny świat, który jest pełny magicznych istot, zaklęć i mikstur. "Zakazana magia" to powieść o osobie, która straciła swoją tożsamość, a później ją odzyskała. Na pewno jest to książka bardzo śmieszna, ale jednocześnie pełna ciepła. "Septimus Heap" to cykl o siódmym synu siódmego syna, który wykazuje nadzwyczajne zdolności magiczne. 

- Z kaczkami wszystko w porządku, a króliki... hmm, zdaje się, że widziałam, jak pływają sobie w kółko.
- Pływają sobie w kółko? - wykrzyknęła ciotka Zelda. - Króliki nie pływają w kółko.
- Te pływały. Minęłam kilka, leżały na grzbietach. Jakby się opalały.

Silas Heap z żoną Sarą mieszkają w Gmaszysku, jest to miejsce, gdzie żyją tysiące ludzi. Nie panują tu najlepsze warunki do życia, ale Silas, który jest ojcem sześciu synów, jest szczęśliwy. Dużą radość sprawia mu wiadomość, że jego żona jest w ciąży, a na świat przyjdzie jego siódmy syn. Silas Heap pewnego dnia, gdy wracał do domu, znalazł w śniegu małe zawiniątko. Była to nowo narodzona dziewczynka. Natomiast w domu dowiaduje się o tym, że Septimus zmarł tuż po porodzie. Silas dostaje informację od Czarodziejki Nadzwyczajnej Marcii, że ma wychować znalezioną dziewczynkę jak własne dziecko. Dziewczynka dostaje imię Jenna, a jej rodzina obdarza ją dużą miłością. Jednak bardzo szybko wychodzi na jaw, kogo córką jest dziewczynka, gdyż przybrani rodzice dowiadują się, że królowa została zamordowana, a jej córka zniknęła. Rodzice pragną za wszelką cenę ukryć prawdziwe pochodzenie Jenny.

 

Dalej poznajemy historię bohaterów dziesięć lat później. DomDaniel - zły czarodziej rozkazuje odnaleźć zaginioną księżniczkę. W tym celu powołuje specjalnie wyszkolonych szpiegów. Jenna jest jego jedyną przeszkodą w zdobyciu władzy. Dziewczynka i jej znajomi są ścigani przez Łowcę, uciekają przez niebezpieczne Mokradła Marram, aż pomocy udziela im ciotka Zelda, gdzie tymczasowo mieszkają.

Książka jest pełna wyjątkowych pomysłów, nie powiela już dobrze sprawdzonych schematów. Autorka wprowadza postać Czarodziejki Nadzwyczajnej, czyli najważniejszej osoby w Zamku. Reszta czarodziejów nosi miano Zwyczajnych. Angie Sage wprowadziła wiele pobocznych wątków i dużo bohaterów, przez co historia jest ciekawsza, a akcja do samego końca trzyma w napięciu. W pamięć zapada wiele epizodycznych bohaterów, między innymi szczur pocztowy Stanley czy Bagniak, który pilnuje Mokradeł. Bohaterowie wykreowani są świetnie, są bardzo charakterystyczni i wyraziści. Kolejny plus tej książki to magiczny świat, który autorka stworzyła wręcz idealnie, jest pełny szczegółów, które oddają jego atmosferę. 

Wielu zwróciło uwagę, iż książka przypomina losy Harry'ego Potter'a, ale po przeczytaniu tej książki mogę powiedzieć, że nie ma za wiele wspólnych cech, poza tym, że głównym bohaterem jest młody czarodziej.

- Tak - odparł szczur, niepewny, czy ma się zwracać do Silasa, czy do pieprzniczki. Zdecydował się na to drugie. - Jestem, pani Pieprzniczko. Jestem Dyplomowanym Długodystansowym Szczurem Zaufania. Do usług.

Jest to świetna powieść dla dzieci i młodzieży, ale wielu starszym czytelnikom również przypadła do gustu, w tym mnie. Nie martwcie się, po książce nie będą śnić się koszmary. Książka dzięki wielu zawiłym zagadkom i tajemnicom na pewno spodoba się każdemu. Polecam szczególnie miłośnikom fantasy, którzy pragną zagłębić się w świat pełen niespodzianek.

"Zakazana Magia" Angie Sage, Jaguar, s.478

Wyniki rozdania!

 Chciałabym podziękować wszystkim za udział w rozdaniu, zgłosiło się bardzo dużo osób. Witam również nowych czytelników i mam nadzieję, że zostaniecie ze mną na dłużej. 

Łącznie było 443 losy - dziękuję!

Zestaw nr 1 (karta Rossmann) wygrywa:

 los nr 379,

czyli Jak być sobą i nie zwariować

Zestaw nr 2 (karta Empik) wygrywa: 

los nr 290,

czyli Katarzyna Lasota

 

Gratuluję serdecznie, e-maile z informacją o wygranej już wysłałam, czekam na dane adresowe.

Informuję, iż kto przestanie obserwować mój blog nie będzie brany pod uwagę w następnych rozdaniach.

"Mendel Gdański" Maria Konopnicka

 

"Mendel Gdański" to historia o 67-letnim Żydzie, który już od 27 lat mieszka w Warszawie. Bardzo kocha Polskę i czuje się jej prawowitym mieszkańcem. Ma dobre kontakty z sąsiadami, którzy czasem pomagają mu w codziennych czynnościach. Mieszka w kamienicy ze swoim wnukiem Jakubem, gdyż jego córka, a matka dziecka osierociła go umierając przedwcześnie. Pewnego dnia dostaje wiadomość, iż odbędzie się pogrom Żydów. Wiele osób chce bić Żydów za to, że... są Żydami. Mendel nie może tego zrozumieć. Żyje i pracuje uczciwie - ma zakład introligatorski, a jego wnuk pilnie się uczy. Ku zdziwieniu wszystkich Mendel nie chce uciekać, nie wstydzi się tego, kim jest. Jest dumny z tego, że jest Żydem. Ma dużą nadzieję, że ludzie go zrozumieją i zostawią w spokoju.

Ja lubię słyszeć mądre słowo! Mądre słowo to jest jak ojciec i jak matka człowiekowi. Nu, ja za mądre słowo to bym milę drogi szedł.

Jednak, gdy dochodzi do pogromu, młodzi pijani chłopcy rzucają kamieniami w okna mieszkań Żydów. Na ulicy panuje chaos, zgiełk, słychać gwizdy, krzyki i wyzwiska. W obronie Mendla staje student, ale raniony zostaje Kuba, który dostaje kamieniem. Mendel Gdański pod koniec utworu zachowuje się tak, jakby obchodził żałobę, mówi, iż stracił serce do miejsca, które bardzo kochał - do Warszawy.

Jest to nowela pozytywistyczna, Konopnicka porusza ważny problem nietolerancji wobec Żydów. Książka jest jej odzewem przeciwko antysemityzmowi w Polsce. Czytając tę nowelę, uświadomiłam sobie, że współcześnie wiele się nie zmieniło, wiele Polaków nadal nie toleruje Żydów, ale sami nie wiedzą nawet za co. Za to, że są Żydami? Jakoś nie mogę tego zrozumieć. Polacy w noweli, jak i obecnie czują się lepsi od Żydów, których traktują stereotypowo.

Książkę czyta się łatwo, napisana jest w sposób przystępny. Niebywałym plusem są trafne i prawdziwe dialogi. Nowela, mimo iż krótka jest pełna emocji. Co ważne ma przekaz. Nowela ta to pozycja obowiązkowa, szczególnie we współczesnym świecie.

Pan powiada, co u mnie nic nie umarło? Nu, u mnie umarło to, z czym ja się urodził. z czym ja sześćdziesiąt i siedem lat żył, z czym ja umierać myślał... Nu. u mnie umarło serce do tego miasto!

Nowela krótka, ale mądra i prawdziwa. Szczerze polecam.

"Mendel Gdański" Maria Konopnicka, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, s.36

"Chłopiec w pasiastej piżamie" John Boyne

"Chłopiec w pasiastej piżamie" to książka o przyjaźni, która zrodziła się w najokropniejszym możliwym czasie i miejscu. Motyw II wojny światowej jest dość popularny w światowej literaturze, wiele pozycji opowiada o historii Żydów czy Polaków, którzy byli szykanowani przez nazistów. Powieść Johna Boyne'a szokuje, ale także zmusza do refleksji. Autor opowiada historię ośmioletniego chłopca o imieniu Bruno, który razem ze swoją rodziną przeprowadza się z Berlina do małego miasteczka. Powodem zmiany zamieszkania jest awans jego ojca, który jest niemieckim oficerem i został przydzielony, by nadzorować jeden z obozów koncentracyjnych. Tak naprawdę, jego praca polega na wysyłce na śmierć wielu tysięcy więźniów obozu. Jednak chłopiec o tym nie wie, dla niego jest to zwykła przeprowadzka. Jedyne co się zmienia, to wygląd domu, który stale pilnowany jest przez niemieckich żołnierzy i otoczony jest wysokim płotem.

Na czym właściwie polega różnica - zastanawiał się [Bruno]. I kto decyduje, którzy ludzie mają nosić pasiaste piżamy, a którzy mundury?

Chłopiec został pozbawiony swoich przyjaciół, więc zaczyna mu doskwierać nuda. Ciągle wymyśla sobie nowe zabawy, byle tylko czas mijał mu szybciej.Między innymi wymyka się i udaje na dalekie spacery, by poznać okolicę. Pewnego dnia podczas takiej wędrówki Bruno poznaje chłopca o imieniu Szmul, który przebywa na terenie obozu koncentracyjnego. Między chłopcami rodzi się prawdziwa i szczera przyjaźń, mimo iż między nimi stoi drut kolczasty. Bruno zazdrości swojemu przyjacielowi, że może bawić się z innymi dziećmi, a on nie ma z kim. Świat Szmula wydaje się dla nieświadomego chłopca wręcz wymarzonym. Jest to miejsce, gdzie nie trzeba słuchać rodziców, uczyć się, a jedynie spędzać czas na zabawie. Bruno bez wahania zgadza się przejść pod płotem na teren obozu, by pomóc Szmulowi odnaleźć zaginionego tatę. Chłopiec przebiera się w "pasiastą piżamę" i wybiera się ze Szmulem na poszukiwanie. W tym samym czasie w obozie rozpoczynają się przygotowania do kolejnych mordów w komorach gazowych...

Książka Johna Boyne'a ukazuje świat wojny i obozów koncentracyjnych z perspektywy dziecka, które jest naiwne i ufne. Zarówno Bruno, jak i Szmul nie rozumieją tego, w jak okrutnym miejscu się znaleźli. Oboje wolą się bawić i spędzać ze sobą czas. Po prosu chcą być dziećmi, niestety na przeszkodzie staje im wojna. Powieść napisana jest przystępnym językiem. Nie trzeba posiadać dużej wiedzy historycznej, by ją zrozumieć. Bolesny motyw został przedstawiony w sposób niezwykle prosty, językiem małego chłopca, dla którego albo coś jest czarne albo białe, złe lub dobre. Przez co powieść staje się wiarygodna i prawdziwa. Książka przedstawia dwa, zupełnie inne światy. Po jednej stronie mamy Niemców, z których jedni dokonywali zbrodni, a drudzy nie chcieli temu się sprzeciwić, a nawet tego dostrzec. Po drugiej stronie są niewinni ludzie, którzy są mordowani i prześladowani za to, że są Żydami, Polakami czy innymi narodami. Prawda jest taka, że wszyscy jesteśmy tacy sami, potrafią ją dostrzec tylko małe, bezbronne dzieci.

Bardzo ciekawy jest fakt, iż John Boyne napisał tę książkę w niecałe trzy dni. Autor powiedział w wywiadzie, że ta książka siedziała mu w głowie od dłuższego czasu. Nigdy wcześniej nie robił badań na temat Holokaustu, nie szukał informacji, po prostu w ciągu stu godzin sporządził pierwszy szkic. Co jest jeszcze ciekawe, Boyne skończył pisać w swoje trzydzieste trzecie urodziny. Oczywiście książkę później nieco zmieniono, ale główna oś fabuły pozostała niezmieniona.

Miarą dzieciństwa są dźwięki, zapachy i widoki, dopóki nie nadejdzie mroczna epoka rozsądku.

Książka bardzo mnie wzruszyła, nie da się być wobec niej obojętnym. Wywołała we mnie wiele emocji, od złości przez strach do smutku. Po jej przeczytaniu w mojej głowie pojawiło się wiele pytań, w tym te odnoszące się do obecnej historii. Zastanawia mnie dlaczego ciągle na świecie są wojny, ile ich jeszcze będzie, by ludzi wyciągnęli wnioski, zrozumieli, że giną niewinni ludzie. Powieść "Chłopiec w pasiastej piżamie" po prostu urzeka, gdyż w prosty sposób pokazuje motyw zła i wojny. Jest to książka, o której długo nie zapomnę. Polecam, jest to pozycja obowiązkowa.

  "Chłopiec w pasiastej piżamie" John Boyne, Replika, s.202

"Na granicy zmysłów" Przemek Kossakowski

Przemek Kossakowski napisał reportaż, w którym dowiadujemy się o jego podróżach po Polsce, Ukrainie, Rosji i Bałkanach. Odwiedzał tam uzdrowicieli, ekstrasensów, szeptunki, szamanów, wróżów, znachorów czy bioenergoterapeutów. Między innymi naprawiano mu aurę, mówiono nad nim zaklęcia, odmawiano modlitwy, a nawet odprawiano egzorcyzm nad przednim kołem samochodu. Podczas tych wszystkich wizyt u Przemka wykrywano najrozmaitsze choroby, następnie je leczono, później wykrywano kolejne i tak dalej. Kossakowski odnalazł najprawdziwszych cudotwórców, ale też zwykłych miejscowych szamanów. Zastanawiam się, jak bardzo musiał być odważny, by zaufać tym wszystkim ludziom i oddać się w ich ręce. Przemek jak podkreślał to w swojej książce, robił to, by zabić nudę, która wkradła się w jego życiu. Dzięki spotkaniom z tymi ludźmi, zdobył wiele nowych doświadczeń - chodzenie po rozżarzonych węglach, głaskanie jadowitego pająka, palenie lnu na głowie, okładanie wnętrznościami zwierząt czy pogrzebanie się żywcem. Jestem pełna podziwu, ilu czynnościom poddał się Kossakowski. Zdziwiło mnie też, ile mistrzów w swoim fachu, czyli w medycynie niekonwencjonalnej, wciskało mu jawnie kit, kłamiąc prosto w oczy.

Człowiek rzadko cieszy się z tego, co ma. Zaprawdę powiadam, nie zna człowiek dnia ani godziny. Jak to się wszystko może zmienić w jednej chwili i ani kierunku, ani dynamiki zmiany nie przewidzisz ani nie okiełznasz.

"Na granicy zmysłów" to nie rozprawa naukowa czy poważny reportaż. Nie jest to też katalog uzdrowicieli, nie spotkacie tam numerów telefonu czy adresów. Jest to książka pełna dobrego dowcipu. Kossakowski lekkim językiem zrelacjonował swój program nagrywany dla stacji TTV. To pozycja o ludziach, którzy całkowicie poświecili się swojej pracy, ukazane są rzeczy czasami niewiarygodne, a czasami zwykłe, przyziemne. Przemek swoją karierę zaczął od przeprowadzenie samodzielnej dokumentacji, która bardzo się spodobała w telewizji. Następnie zaproponowano mu własny program: "Kossakowski. Szósty zmysł". Ja nie widziałam tego programu i sądzę, że te wszystkie spotkania są ciekawsze w telewizji, ale ja polecam zacząć od książki, która wprowadza czytelnika w swój klimat. A widząc je na żywo, moglibyśmy się rozczarować.

 Pierwsza część książki jest najbardziej ironiczna i śmieszna, pełna emocji i ciekawych metafor autora. Kolejna część była pełna niedowierzania z mojej strony. Jedne osoby zaskoczyły mnie pozytywnie, a drugie wręcz ośmieszały się same. Ostatnia część najbardziej mi się spodobała, humor ustępuje miejsce zadumie i wyciszeniu. Najbardziej spodobał mi się opis działającej hipnozy czy własnego pochówku. W niej też dostrzegamy przemianę Kossakowskiego, w dodatku całość kończy się naprawdę niewiarygodnie.

Przez całą książkę można zauważyć, że Kossakowski nie szuka sensacji, byle tylko zwiększyć oglądalność swojego programu. Jednak na końcu to się zmienia, gdy dociera do szamanów z Ułan Ude. Byli oni ubrani w inny sposób niż Przemek to sobie wyobrażał. Mieli na nogach markowe adidasy, a na szyi złote łańcuchy. I prośby Kossakowskiego o przebranie się czy zmiany miejsca, były trochę nachalne i niepotrzebne. Mimo iż Przemek przez większość czasu żartuje, to na końcu poznajemy jego prawdziwe oblicze, staje się poważny i dojrzały, a dzieje się tak pod wpływem spotkania właśnie z szamanami z Ułan Ude, gdzie odnalazł to, czego szukał od początku swoich wypraw.

Człowiek bardzo często reaguje śmiechem, kiedy czegoś nie rozumie. Intensywność śmiechu wzrasta proporcjonalnie do braku zrozumienia. W tej sytuacji mamy taki poziom braku zrozumienia, że, no cóż... może jednak powinienem rozważyć utratę przytomności.

Książka bardzo mi się spodobała, mimo że nie interesuje się medycyną niekonwencjonalną, urzekł mnie sposób przekazu, autor w "inny" sposób przybliża nam ten ponadzmysłowy świat. Kossakowski bawi się słowami, a przede wszystkim pokazuje, że ten "drugi świat" istnieje. Polecam wszystkim, bez wyjątku.

 
"Na granicy zmysłów" Przemek Kossakowski, Otwarte, s.403

"Przed świtem" Stephenie Meyer

 

"Przed świtem" to czwarta, ostatnia i najdłuższa część sagi "Zmierzch". Mimo, iż poprzednie książki były przeciętne, z dużym zainteresowaniem sięgnęłam po finalną część. Interesowało mnie, jak zakończą się losy jednej z najbardziej znanych par książkowych - Belli i Edwarda.

-Wiesz jak utopić blondynkę?-spytałem ją,nie odwracając się za siebie.
-Wystarczy przykleić lusterko do dna basenu.

Cała saga była dobrze promowana w mediach. Większość osób kojarzy ją dzięki ekranizacjom. Poszczególne części książki wywołują sprzeczne emocje. Ja jestem w tej grupie, lubiących ten cykl. Jak już pisałam, nie jest to literatura ambitna, ale idealna, by przeczytać w wolnym czasie bądź jako przerwa w czytaniu poważniejszych dzieł. W tej części Bella i Edward stają się małżeństwem, a następnie spędzają miesiąc miodowy na prywatnej wyspie o nazwie Esme. Podczas trwania wakacji okazuje się, że Bella jest w ciąży, która nie przebiega w sposób prawidłowy. Jak najszybciej para wraca do domu Cullenów, gdzie wszyscy opiekują się Bellą, jak mogą. Niestety, stan dziewczyny z dnia na dzień się pogarsza. Płód rośnie w zastraszającym tempie i zaczyna niszczyć własną matkę. W dodatku sprawę komplikuje Jacob, który o stan Belli oskarża Cullenów. Czy dziewczyna przeżyje? Jaki będzie finał? Czy wszystko dobrze się skończy?

To, co mi się nie podoba w całej sadze to dość nietypowa kreacja wampirów oraz przesłodzone opisy związku Edwarda i Belli. Ale saga jest pełna dramatyzmu i wielu zaskakujących sytuacji, dzięki którym po przeczytaniu jednego tomu, chce się sięgnąć po drugi. Przynajmniej tak było w moim przypadku. Kolejny plus to ogrom barwnych bohaterów oraz bardzo ciekawa i dynamiczna akcja. W "Przed świtem" akcja to główny atut. Im bliżej końca książki, tym całość bardzie się komplikuje - napięcie i emocje rosną. Język powieści jest lekki, ale na nieco wyższym poziomie niż we wcześniejszych tomach.

 Autorka w tej części dopracowała dialogi i dodała dużą dawkę tragizmu i humoru. Wszystko to świetnie się komponowało z interesującą fabułą. Bella, z niezdarnej i niedojrzałej dziewczyny stała się kobietą świadomą i pewną siebie. Dzielnie walczyła o swoje dziecko do końca, nie poddała się, mimo licznych przeciwieństw losu. Polubiłam Bellę, dopiero jak stała się wampirem. Główny plus to poprowadzenie przez pewną część narracji z perspektywy Jacoba, dzięki czemu całość stała się dowcipna, mimo tragicznych okoliczności. Co mnie najbardziej rozczarowało to zakończenie. Przygotowania do walki trwały przez większość książki, a sama wojna była opisana w dość oszczędny sposób.

Życie to jedno wielkie gówno, a potem się umiera.
Ta chciałoby się...

"Przed świtem" to według mnie najlepsza ze wszystkich części. Jest to opowieść o zakazanej miłości i walce o bliskich. Polecam głównie miłośnikom paranormal romance.

"Przed świtem" Stephenie Meyer, Wydawnictwo Dolnośląskie, s.719

"Zaćmienie" Stephenie Meyer

 

Media donoszą o serii zagadkowych morderstw w mieście Seattle. Prawdopodobnie ktoś tworzy armię, a jak się później okazało, celem jest Bella. Łatwo się domyślić, że jest to wampirzyca Victoria, która chce się zemścić za stratę ukochanego. Rozpoczyna się prawdziwy wyścig z czasem. Nie jest to jedyny problem Belli. Dziewczyna musi w końcu podjąć decyzję, kto będzie u jej boku do końca życia. Kogo wybierze? Gorącego wilkołaka Jacoba, a może zimnego, choć przystojnego Edwarda? Koniec roku szkolnego się zbliża i możliwa przemiana Belli też... Czy dziewczyna wybierze życie czy śmierć? Musicie sami przeczytać!

- Mogłeś do nas zadzwonić- wypomniał szorstko Jacobowi.
Jake uśmiechnął się szyderczo.
-Sorry, ale nie znalazłem żadnych pijawek w książce telefonicznej.

Bardzo mi się spodobała cała saga Meyer. Jej fabuła może nie jest wyjątkowa czy przerażająca, ale ta opowieść bardzo mnie wciągnęła oraz polubiłam większość bohaterów (oprócz Belli). "Zaćmienie" to cześć, w której znajdziemy mnóstwo akcji i sporo trzymających w napięciu sytuacji. Nie ominą nas też liczne zaskoczenia. Główne wątki trzeciej części to chronienie Belli, polowanie na Victorię, zbliżające się zakończenie szkoły, podjęcie ostatecznej decyzji przez Bellę, poznanie historii plemienia Quileute czy relacje między Edwardem, Bellą i Jacobem. 

Stephenie w tej części mocno rozbudowała fabułę, co jest niewątpliwym plusem. Wprowadziła też wiele nowych, interesujących postaci. Ponadto rozrysowała historię plemienia Jacoba oraz będziemy świadkami tworzenia armii przeciwko Belli. Podobało mi się również wprowadzenie czarnego humoru, delikatnego dreszczyka emocji, mnóstwa zawiłych tajemnic oraz wielu emocji. Język utworu jest prosty i zrozumiały, całość bardzo szybko się czyta. Książka na lepszym poziomie niż dwie poprzednie.

Tak się cieszę,że wróciłeś.
-Uwielbiam do Ciebie wracać.
-Uwielbiam Cię witać

W tej części miłość będzie się przeplatać z nienawiścią a prawda z kłamstwem. Polecam tym, którzy mają ochotę na lekką, nieskomplikowaną opowieść.

"Zaćmienie" Stephenie Meyer, Wydawnictwo Dolnośląskie, s.560

"Księżyc w nowiu" Stephenie Meyer

 

"Księżyc w nowiu" to drugi tom sagi "Zmierzch". W tej części po pewnym incydencie w domu Cullenów dochodzi do rozstania Belli i Edwarda. W związku z tym dziewczyna popada w głęboką depresję. Bella nie może wrócić do normalności, po tym jak jej kontakty z całą rodziną Cullenów zostają zerwane. Na pomoc przychodzi jej przyjaciel, Jacob, który zakochał się w Belli. Chłopak pomaga jej zapomnieć o rozstaniu i uczy ją od nowa czerpać radość z życia. Jednak sprawy przybierają nieoczekiwany obrót i wszystko się komplikuje. Co stanie się z bohaterami? Jak potoczą się ich losy?

Zauważyłam ze to nie ból osłabł , tylko raczej ja sama stałam się silniejsza.

Pomysł na fabułę książki (całej sagi też) uważam za udany i interesujący. Zgadzam się, że to nie jest literatura wysokich lotów, ale warta przeczytania w celu rozrywkowym czy relaksacyjnym. Jest to książka łatwa, idealna na leniwe, niedzielne popołudnie. "Księżyc w nowiu" bardzo mnie wciągnął i od początku śledziłam losy Belli z wypiekami na twarzy. Dziewczyna stara się pozbierać po stracie osoby, którą bardzo kochała, zastanawia się też nad sensem swojego życia. Powieść napisana jest prostym i łatwym w odbiorze językiem z odrobiną romantyczności w tle.

 

 W tej części dominują głównie emocje. Pokazane są rozterki miłosne i przyjaźń damsko-męska. Czy taka przyjaźń istnieje? Odpowiedź w książce. Meyer zwraca uwagę na aspekt rodziny. Jest to książka nie tylko o wampirach, ale i o miłości, przyjaźni i rodzinie. Bardzo podobał mi się pomysł z pustymi stronami z nazwami miesięcy, które symbolizowały okres depresji Belli. Niektóre elementy książki wywoływały u mnie radość, a inne strach. Mimo wielu negatywnych opinii, polubiłam tę sagę i bohaterów.

Miłość jest ślepa. Im mocniej się kogoś kocha, tym bardziej irracjonalnie się postępuje.

Książka opowiada o miłości wampira i dziewczyny. Całość wypełnia szczypta magii i tajemnic. Polecam ją głównie młodzieży, ale nieco starszym czytelnikom też może się spodobać, szczególnie, gdy chcą odpocząć z łatwą książką.

 

"Księżyc w nowiu" Stephenie Meyer, Wydawnictwo Dolnośląskie, s.448

"Zmierzch" Stephenie Meyer

 

Kiedy Bella przeprowadza się do ponurego miasteczka Forks, poznaje Edwarda Cullena, jej życie zmienia się o 360 stopni. Edward jest tajemniczy dzięki swojej porcelanowej skórze, złotym oczom, hipnotyzującemu głosowi i nadprzyrodzonym zdolnościom. Do tej pory udaje się mu ukryć swoją prawdziwą tożsamość, ale Bella jest zdeterminowana, by odkryć jego sekret. Dziewczyna nie zdaje sobie sprawy, że zbliżając się do niego, jest zarówno coraz bliżej licznych niebezpieczeństw. Może być za późno, by zawrócić...

Jeśli możesz żyć wiecznie, to musisz wiedzieć po co żyjesz.

"Zmierzch" to pierwsza część czterotomowej sagi pod tym samym tytułem. Jest to historia siedemnastoletniej Belli, która musi się przeprowadzić do innego miasta i zamieszkać ze swoim ojcem. Tam spotyka Edwarda, w którym zakochuje się z wzajemnością. Postacie są dosyć nijakie. Bella jest bardzo przewidywalna i nudna. Natomiast Edward jest nieśmiertelny, wręcz idealny. Według mnie również jest bohaterem nieinteresującym. Co do innych postaci, urzekł mnie Jacob i Charlie.

"Zmierzch" był prekursorem mody na książki o wampirach i wilkołakach.Oczywiście główny wątek to miłość, która napotyka wiele przeszkód. Książka jest dość gruba, ale nudna. Nie jest jakaś specjalna czy porywająca, można by powiedzieć, że jest klasyką swojego gatunku.

Śmierć jest łatwa, prosta, życie jest trudniejsze.

Książka napisana jest stylem łatwym i przystępnym. Ponadto dialogi są na bardzo niskim poziomie. Brakuje w niej dynamiki, akcji. Autorka napisała tę powieść według schematu, niczym się nie wyróżnia. 

 

Podsumowując, jest to dość banalna historia, oczekiwałam od niej czegoś więcej. Jednak interesowały mnie losy bohaterów i nie mogłam przestać czytać. Książka mimu wielu niedociągnięć ma swój własny wykreowany świat, w którym łatwo można się zatracić.

 - A to dopiero - mruknął Edward - Lew zakochał się w jagnięciu. (...)
- Biedne, głupie jagnię - westchnęłam.
- Chory na umyśle lew masochista.

Książka dość przeciętna, ale jedna z tych, do których lubię wracać.

"Zmierzch" Stephenie Meyer, Wydawnictwo Dolnośląskie, s.416

"Kamizelka" Bolesław Prus

 

Tytuł odnosi się do głównego motywu noweli, którym jest stara, podniszczona kamizelka. Akcja powieści toczy się w warszawskiej kamienicy. Historię małżeństwa poznajemy z opowiadania narratora, który jest jednocześnie obserwatorem wydarzeń i nowym właścicielem kamizelki. Na początku dowiadujemy się o jej zakupie, a później mężczyzna cofa się wstecz i przytacza historię sąsiadów. Było to małżeństwo, które wiodło spokojne, skromne, ale szczęśliwe życie. Aż do momentu, gdy mąż zachorował na gruźlicę, a lekarz nie ma dobrych wiadomości, mężczyźnie zostało kilka miesięcy życia.

Człowiek miewa w życiu takie chwile, że lubi otaczać się przedmiotami, które przypominają smutek.

Kobieta musi dorabiać, by utrzymać ich oboje, nie poddaje się. Podtrzymuje męża na duchu, dzięki jej drobnemu kłamstwu, mężczyzna myśli, że wraca do zdrowia. Jednak mąż umiera, a kobieta zostaje sama. Zakończenie jest smutne i przewidywalne, ale bardzo piękne. 

Nowela porusza bardzo głębokie uczucia, którymi darzyła się dwójka ludzi. Oboje zdolni byli kłamać, byle tylko żadne z nich nie martwiło się o drugie. Kobieta skracała pasek przy kamizelce, aby nie martwić męża tym, że chudnie, a tym samym choroba postępuje. Mąż natomiast przesuwał sprzączkę w pasku.

(...) bo to przy chorym wszyscy kłamią, a żona najwięcej (...)

Nowela jest bardzo krótka, ale porusza ważny temat, potrafi wzruszyć i zmusić do refleksji. Na kilkunastu kartkach rozgrywa się prosta, ale piękna opowieść o dwójce kochających się ludzi. Utwór może nie jest łatwy, ale ma głęboką wymowę. Szczerze polecam.

 "Kamizelka" Bolesław Prus, GREG, s. 24